آنکه ناید بدلش رحم ز بیماری دل

کی بیاد آیدش از حال گرفتاری دل

بسکه دل بر سر دل ریخته ای دل برهش

که ترا نیست دگر راه ز بسیاری دل

غیر عناب لب و نار رخ و سیب زنخ

نکند هیچ علاج دل و بیماری دل

دل ز بیداد تو خون گشت و بکس عرضه نکرد

آن جفای تو و آن رحم و وفاداری دل

دیده را زانسبب ای دل که بجان دارم دوست

بود آیا که شب هجر کند یاری دل

دل ندیدم مگر اندر سر زلفین نگار

رو بهرجا که نمودم ز طلبکاری دل

وحدتا بسکه کند مویه و زاری دل زار

مردمان را همه زارست دل از زاری دل